Brieven, kaarten, tekeningen van toen ik 13 was. DE brieven, mijn dagelijkse post gedurende een aantal maanden aan Hetty, mijn gymjuf. Wat schaamde ik me daar de afgelopen jaren voor. Ooit één kaartje terug, daarna nooit meer een reactie gehad. ‘Laat je me niet in de steek Hetty’ lees ik.
Een paar weken geleden ging ik naar haar toe, ’s middag had ik al buikpijn. Ik hoopte op een acute ziekte zodat ik een smoes had om niet te gaan. Het tijdstip van vertrek kroop onontkoombaar naderbij. Goh, zegt Jan, als hij me een afscheidskusje geeft, zou ze die brieven van je nog hebben? Ik kreeg bijna een hartstilstand. Jan moest me zowat in auto drukken. Half gedissocieerd rijd ik in een roes naar Utrecht. Het regent pijpenstelen. De weg glijdt in een waas onder mij door.
Zelden was ik zo bang en onzeker. Wat zou ze in hemelsnaam zeggen, hoe zou ze doen?
Ze doet open. Ik herken haar van de foto van Linkedin, maar herken niet haar gezicht van vroeger. Ze is heel sympathiek. Geïnteresseerd in mijn leven, verteld ook over haar leven. Ik begin een beetje te landen. Je straalt, zegt ze. Ik zoek in mijn herinnering naar het beeld van de vrouw waar ik zo verliefd op was. Stoer, slank, lang blond haar. Mijn idool, mijn houvast om het vol te houden thuis.
Ineens staat ze op. Ik heb wat voor je. Een envelop vol brieven legt ze op mijn schoot. Ik denk niet dat ik eerder zo gebloosd heb in mijn leven. Ik dacht dat de vlammen van mijn gezicht sloegen. Ze had mijn brieven nog!
Ik wist vroeger geen raad met de situatie, zegt ze. Het spijt me dat ik je noodkreten niet opgepakt heb. Het spijt me echt heel erg.
Ik vertel dat ik verliefd op haar was, van haar hield. Ze reageert relaxt. Ik had haar niet gekwetst met mijn brieven, het was hooguit ongemakkelijk geweest. Ze is maar 11 jaar ouder dan ik en was nog vrij onervaren destijds.
Nadat ik hoorde dat ze haar arm gebroken had, zag ik een ingang om contact te zoeken. Ik schreef over wat ik zoal deed. Je vind het toch niet erg dat ik je schrijf, vraag ik steeds. Een braaf meiske wat haar best doet voor school, haar best doet haar ouders te plezieren, een vrolijk, optimistisch kind wat inderdaad veel te moeilijke woorden gebruikt voor haar leeftijd. Een droge humor, waarover ik me verbaas dat ik die toen al had. En daaronder de hulpkreten, schrijf je alsjeblieft terug, kom je eens bij me langs, het is niet fijn thuis, het gaat niet goed met mijn moeder…. Met mijn broer heb ik op de terugweg aan de telefoon uitgepuzzeld dat mijn moeder in die periode weer eens zwaar psychotisch was. het was een hel thuis.
Ineens was ik gestopt met schrijven. Geen idee waarom, de boodschap van de eindeloze stilte was misschien toch duidelijk geworden.
We geven elkaar 3 zoenen bij het afscheid, daar had ik een moord voor gedaan 31 jaar geleden. In de deuropening laat ik me even wegzakken in haar muisgrijze ogen. Ineens herkenning en ik voel diep in mij, dat ik nog steeds van haar hou. Mijn eerste grote liefde.