Gak, gaak, gak, gak. De ganzentrek naar het zuiden is weer begonnen. In het warme najaarszonnetje kijk ik vanuit de stal uit over de kale akkers. De maïs is weer geoogst. Het land alweer geploegd.
Ik ben altijd weemoedig als de herfst weer nadert. Wat stiller als anders. Het verdrietige gevoel als ik wakker wordt herinnerd me eraan dat de dagen korter worden en ik al daglicht te kort kom. Ik probeer niet te denken aan de dagen vol regen en modder die vast en zeker komen gaan. Met de paarden glibberen en glijden door het bos, maar een enkel pad nog geschikt voor een galopje. Ja ik weet het, de zomer was best mooi voor Nederlandse begrippen, ook vandaag is het uitzonderlijk warm en mooi.
Gak, gak, gaak. Het geluid gaat dwars door mijn maag. Als ik naar boven kijk zie ze vliegen in een perfecte V.
Het herinnerd me aan mijn drie tamme ganzen uit mijn eerste leven. Maarten, Donsje en Grauwtje. Opgevoed met Niels Holgersson natuurlijk. Weggegeven aan een boer toen mijn ex me verzocht te vertrekken. Zouden ze nog leven? Ganzen kunnen heel oud worden.
De nijlganzen thuis zijn prachtig geworden. Ze gaan goed samen met de kippen en hun kuikens. Ik wil ze graag de vrijheid geven, maar zouden ze het redden? En niet doodgeschoten worden? Ganzen worden massaal afgeschoten in Nederland. Gruwelijk vind ik dat.
Boven me zie ik twee ganzen vliegen, zij aan zij. Vast een paartje, trouw voor het leven. Ik blijf toch maar op de partij voor de dieren stemmen. Iemand moet toch voor ze opkomen.
Goede reis mooie dieren. Ik kijk uit naar jullie terugkomst!